En çok da orda kızıyorum kendime elimde tuttuğum ya da uzansam alabileceğim şeyleri almamanın getirdiği hafif ezik dayanılmaz magnum tadını seviyorum sanırım. Anası okusa al işte diyeceği türden iki satır yazmışım.
Hayatın getirdiği yüklerin altına girmeyi öğrenenler, öğretenler ve maruz kalanlar vardır. Öğrenenlerin hayatlarında kesin geniş bir aile ve içinde ulu çınarlar vardır. Korkmadan girerler her yükün altına düşünmezler belim incinir mi, tekrar yürüyebilir miyim diye hata yapmaktan korkmazlar. Öğretenler bu çınarlardır işte aile geleneği gibi günümüze kadar gelmişlerdir. Yükün taşınma argesini sonra ki ağaca aktarır. Maruzlar kalanlar şanssızdır istemedikleri halde o yükle cebelleşir durular. Neresinden tutacağını bilmeden kaldırmaya çalışır kaldırınca da nereye koycağını bilemeden kucağında taşır. Yol iz bilmez patikalarda insandan uzak kalmaya çalışan yabani keçilerdir. Ben üçü de değilim. Ben oyun sandığım şu kısacık hayatta oyuna hep geç giren. Oyun olduğunu bile bile fazla içselleştiren. Ama hırs da yapmadım hiç oynatsınlar diye ya da kaybediyorum diye. Evet severim bende kazanmayı ama işte aması var kazanamadım. Aaa! beklentiler var bir de sizden beklenen. Otobüs şoförü bile kart basmanı bekliyor. Kedi mama, çiçek su, yemek tuz, viski buz, gin sek sebep olsa da içsek. Muzip benim bir yanım ama anlar yanlış. Ya olamayacak zamanda yavşak gözükür olan zamanda da bana sadece bi komik. Aman çok da yüklenmemeli yükleri. Yükleyen çok nasılsa bi yerden download ederiz. Herkes derin bi ben sığ su sanki sörf yapılan mecrada. Aslında anlatacaklarımla yazdıklarım arasında hiçbir bağ yok.Ondan saçmalıyorum sanırım.
Saçma sapan bir zaman dilimi yaşıyorum.
Bir dilim ki ısırsan damakta tadı ama ısıtsan yok tadı.
