Daha 2 yaşında bile değil. Ama 200 yıllık plan yapıyorsun onun hakkında. Gün gelecek tanımayacak bile senin onun için yaptıklarını önemi kalmayacak. Doğada bunu gerektiriyor. Kim diyecek yalan. İçimizdeki vahşi insan koparıyor gün geçtikçe seni gerçek sevgiden. O yüzden seviliyor belki de minik şeyler. Bebekleri hatırlatıyor. Masumluğu, saflığı, duruluğu, temizlik, bayağı olmayan eşsiz bir sevgi. Karşılığı sadece güvenli bir kucak. Tanımadığı dünyaya karşı; en azından hazır olana dek. Çokta bişey değil bu beklenen o sevgi herşeye değer. O kollar, o masum öpücük, bazen hırçın bir ısırık. Sana zorlaştıran aslında değil onun varlığı. Senin ona olan bağımlılığın ondan vazgeçemeyişin. Bırak şımarsın bazen, bırak yanında uyusun, bırak kirlensin elleri, bırak kirletsin yerleri. N'olur ki?
